Vanochtend appte ik met een vriend van mij en ik vertelde dat ik een weekje naar Portugal was geweest. Ik MOEST even de druk van de ketel van het ‘moeten presteren’ halen.
Hij appte terug:
“Van wie moet jij dan nog presteren na alles wat je hebt bereikt en wie je nu al bent?”
Ik appte lachend terug:
“Tja… dat vroeg ik me ook al af. Maar goed, dat soort stemmetjes zit soms heel diep he?”
In Portugal ontdekte ik waar de druk en dat stemmetje voor stonden. Je identificeren met het beeld van de zelfstandige sterke vrouw is gemakkelijk wanneer je een steun en toeverlaat aan je zijde hebt.
Sinds ik gescheiden ben, is er een deel in mij dat zich kwetsbaar en onzeker voelt. Als ik dat gevoel negeer, creëer ik verlammende druk.
Afgelopen tijd had ik me ongemerkt laten verleiden om hardnekkig vast te houden aan bepaalde plannen en doelen. Een vorm van controle die schijnveiligheid oplevert.
Dat bleek wel. Dingen liepen anders. Het werkte niet zoals ik hoopte. En ik had het kunnen weten, want mijn pad is juist het leven te ervaren als spel. Vanuit vertrouwen en overgave ruimte maken voor bijzondere en onverwachte dingen om op mijn pad te komen. En van daaruit in actie komen. Als het voelt als een dikke vette JAAAA!
Supercool ideaalplaatje natuurlijk, maar in de praktijk is het nog vaak oefenen hoor! Oude patronen zijn hardnekkig. En leven vanuit overgave gaat dus met vallen en opstaan.
Al ben ik er al jaren mee bezig en gaat het me al behoorlijk goed af… soms vlieg ik dus uit de bocht. Dan steekt de oude ‘doordouwmentaliteit’ de kop op.
Mijn nek en schouders zeiden al een paar weken: STÓP! maar ik was een ietsiepietsie eigenwijs.
Tot het genoeg was. Ik boekte een ticket om in mijn uppie uit te zoomen in Portugal. En een week later nam ik deze foto uit het raampje.
Pffft… Dag 1 vond ik hel. Waarom had ik dit nou weer gedaan? Maar het bleek precies wat ik nodig had.
The hard way aanhouden is verleidelijk. Bijna iedereen om me heen doet het nog zo.
Maar als ik het oude liedje blijf draaien, wordt ik er niet meer voor beloond. De stroom droogt op. De flow verdwijnt compleet uit beeld. En alles wat overblijft is streven, hard werken en verkramping. Doodlopend pad.
Ik had mijn laptop mee. Ik mocht gerust werken, als ik ZIN zou hebben.
Wel zon, geen zin! Het enige wat ik aan heb gezet waren een paar ontspanningsoefeningen.
Inmiddels ben ik weer terug.
Terug op mijn pad van plezier. Geen harde doelen. Geen hooggespannen verwachtingen. Back in the game of life.
Durf jij de stekker eruit te halen als het niet loopt of geeft dat onrust of voel je je schuldig en ga je dan juist harder je best doen?
En hoe goed werkt dat voor je?
Ik geloof dat het leven ook jou wil laten ervaren dat er een manier is die voelt als spelen.
Maar ja… zo gemakkelijk kan het niet zijn, toch? 😉
