Ja, en dat wilde ik dit nog zeggen over eieren. Je kunt ze het best voor je ze gaat koken een minuutje of 8 in een badje van azijn weken. Dan weet je zeker dat je geen onnodige gifstoffen binnenkrijgt.”
BAM! Dit was écht de druppel. Al wekenlang was ik bezig met de meest exotische dingen. Ik was kilo’s afgevallen, terwijl ik al zo’n lichtgewicht was. Geen suiker, geen zuivel, geen tarwe. Ik at zo’n beetje alleen nog maar groenten en fruit. De voorgeschreven elandgeweidruppels die ik de vorige keer had meegekregen, vond ik al zo’n beetje de bloody limit, maar goed, je moet wat he, als je het gevoel hebt dat je geen keus hebt.
Maar mijn grens was bereikt. Ik besefte dat de intenties van de therapeut echt heel goed waren, maar dat alle aanwijzingen en voorschriften me alleen maar angstiger maakten. Dat kon toch niet de bedoeling zijn? Stress en ziekte zijn absoluut geen vriendjes.
“Ik weet het niet hoor”, zei ik tegen de behandelaar, ik heb niet het gevoel dat we hiermee verder komen. Misschien moet ik dan toch maar tegen mijn arts zeggen dat ik die chemopillen ga slikken. Ik zag dat die uitspraak hem raakte, wars als hij was van de reguliere zorg. Hij liet merken dat hij nog steeds met me meedacht.
We wilden allebei ongelofelijk graag een oplossing. Ik was een paar maanden eerder, vlak na mijn 2e tia, deze strijd aangegaan en ik moest en zou dit winnen. De perfectionist in mij, die ik meende jaren terug al gedag te hebben gezegd, was weer helemaal in haar element.
“Wacht, laat me even overleggen met een collega van me.”
Hij liep een paar meter bij me vandaan en verdween achter het muurtje waar hij kantoortje speelde. Hoewel hij fluisterde, kon ik alles woordelijk verstaan:
“Ik heb hier weer mevrouw Davidzon, waar ik je laatst over vertelde. Ik vraag me af wat we verder nog kunnen doen. Tot nu toe geen echt effect op de bloedwaarden. Het enige wat ik nog kan bedenken is dat ze vanaf nu de hele dag in een staat van onvoorwaardelijke liefde en licht gaat leven. Jij nog ideeën? “
BAM! Een siddering door mijn lijf en het kippenvel stond een meter hoog op mijn armen.
DIT. WAS. HET.
Op het moment zelf realiseerde ik niet eens goed wat er gebeurde, behalve natuurlijk die overduidelijke lichamelijke reactie bij de woorden onvoorwaardelijke liefde en licht.
Jaren later volgde ik een intensief traject waarin ik leerde over de Reis van de Held van Joseph Campbell en toen realiseerde ik me pas écht dat dit moment een cruciaal ‘mentormoment’ was geweest.
Die boodschap was zogenaamd niet bestemd voor mijn oren, maar niets was minder waar. Toeval bestaat niet. Ik MOEST dit horen. Dit was een typische Klein-Duimpje-Kruimel, een haarscherpe hint.
Thank you Universe!
Ik wist wat me te doen stond.
Gelukkig had ik toen nog geen idee wat een reis dit zou worden.
